2013 წლის 17 მაისის საქმეზე ევროსასამართლომ გადაწყვეტილება მიიღო. სასამართლოს გადაწყვეტილებაში აღნიშნულია, რომ 17 მაისს ლგბტქ აქტივისტებისა და თემის წევრების მიმართ არაადამიანური მოპყრობა განხორციელდა.

სასამართლო აღნიშნავს, რომ შესაბამისი ოცდაშვიდი განმცხადებელი კონტრდემონსტრანტებთან შეტაკების დროს გახდა მანკიერი სიძულვილის ენისა და აგრესიული ქცევის სამიზნე. იმის გათვალისწინებით, რომ მომჩივნები გარშემორტყმული იყვნენ ბრბოს მიერ, რომელთა რიცხი მათ აღემატებოდა, წარმოთქვამდნენ სიკვდილის მუქარის შემცველ განცხადებებს და ფიზიკურ შეურაცხყოფას მიმართავდნენ, რაც საფრთხეებს რეალურს ხდიდა.

აშკარად, ჰომოფობიურმა მიკერძოებამ დამამძიმებელი ფაქტორის როლი ითამაშა. ძალადობრივი ინციდენტების გამოძიების დროს, როგორიცაა არასათანადო მოპყრობა, სახელმწიფო ორგანოები ვალდებულნი არიან მიიღონ ყველა გონივრული ნაბიჯი შესაძლო დისკრიმინაციული მოტივების გამოსავლენად. სასამართლო ადგენს, რომ არსებობს საკმარისი საფუძველი ამ გამოძიების დამოუკიდებლობისა და მიუკერძოებლობის ეჭვქვეშ დაყენებისთვის.

მაშინაც კი, თუ შესაბამისმა შიდასახელმწიფოებრივმა ორგანოებმა აღძრეს სისხლის სამართლის საქმეების ორი ცალკეული და ცალკეული ჯგუფი 2013 წლის 17 მაისის ინციდენტის შემდეგ ჩადენილ ძალადობასთან დაკავშირებით, არც ერთ ამ შემთხვევაში არ იქნა მიღწეული ხელშესახები შედეგი. ერთმა სისხლის სამართლის საქმემ გამოიწვია ოთხი პირის გამართლება, რომლებიც თავდაპირველად იყო ბრალდებული ღონისძიების მონაწილეთა წინააღმდეგ ჩადენილი დანაშაულებისთვის.

რაც შეეხება მეორე სისხლის სამართლის საქმეს, სასამართლოს ხელთ არსებული ინფორმაციით, ექვს წელზე მეტი ხნის განმავლობაში მნიშვნელოვანი წინსვლა არ მომხდარა. გარდა ამისა, გარდა ერთი განმცხადებლისა, არცერთ სხვა მომჩივანს არ მიენიჭა მსხვერპლის სტატუსი. სასამართლო მიზანშეწონილად მიიჩნევს, რომ შესაბამისი მომჩივნები, მორალური ზიანის გამო, სრულად დაჯილდოვდნენ მოთხოვნილი თანხებით. მოპასუხე სახელმწიფომ უნდა გადაუხადოს თანხა განმცხადებლებს, კონვენციის 44-ე მუხლის მე-2 პუნქტის შესაბამისად, გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლის დღიდან სამი თვის განმავლობაში.